Hoe het begon

Dinsdagmiddag 10 april 1984 Nijmegen, een klas vol kinderen ziet een ambulance vlak voor hun school. De juf vangt op dat het gaat om een bevalling en begint met de kinderen 'lang zal ze leven te zingen'. Het toegezongen baby'tje wat op het punt stond geboren te worden; dat was ik. 

Na een fijne jeugd in Nijmegen vloog ik op mijn 18e jaar uit om te gaan studeren. Geen concreet idee van wat ik precies wilde worden dus gekozen voor iets waarvan ik dacht dat het bij me zou passen; creatieve therapie. Een fantastisch eerste studiejaar gehad met als resultaat een propedeuse en de ontdekking dat dit toch niet was waarvan ik dacht uiteindelijk gelukkig te worden.

Dus overgestapt naar de studie Pedagogiek, want ik wilde 'iets met kinderen'.  Om daar vervolgens in een van de eerste lessen te horen van een docent dat we vooral niet moesten denken dat we nu, nu we deze studie opvoedkunde gingen doen, zouden leren hoe we de beste opvoeders zouden worden voor onze eventuele toekomstige kinderen. Haha, gelijk een illusie armer. Om nu te kunnen zien welke wijsheid ik daarmee eigenlijk rijker was geworden.

Goed, lang verhaal kort, ik ging in het pedagogische werkveld aan de slag en werkte op verschillende plekken in de kinderopvang en de jeugdhulpverlening. 

Al vrij snel wist ik dat dit werk niet volledig 'mijn ding' was. Ik verloor eigenlijk veel te veel van mijn energie in datgene wat ik maar liefst 32 uur per week deed, namelijk mijn baan in loondienst. Dat realiseerde ik me pas ècht toen ik kinderen kreeg. Want vanaf dat moment kon ik niet meer op de bank liggen na een dag werken. Had ik geen ruimte meer om ‘nergens puf voor te hebben’. Er waren kleine minimensjes die afhankelijk waren van mijn zorg. Dus was ik er voor ze. Want hoewel ik heel lang niet wist wat ik wilde qua studie, werk of carrière, één ding stond als een paal boven water;  ik wilde moeder worden. En die grote wens was  uitgekomen. Dus daar mocht ik toch niet ontevreden over zijn, of over klagen. Want ik had nu toch wat ik zo graag wilde. Ik mocht in mijn handjes knijpen voor alles wat ik had. En toch voelde ik ook de behoefte aan meer. Het kostte me een onverwacht ontslag, en de tijd die ik daardoor kreeg om echt bij mezelf stil te staan, om te beseffen dat ik meer mocht willen in mijn leven. Dat het om mijn behoeftes mocht draaien. Als ik voelde dat er meer mogelijk was, ik daar zelf actie op zou mogen nemen. Ik mocht mezelf toestaan om dankbaar te zijn voor wat ik had en daarbij te verlangen naar meer.

Door dit besef kwam er ook het inzicht dat ik dus werk mocht gaan zoeken dat precies bij me paste; coaching. Het was zo voor de hand liggend dat ik het goud wat voor m'n neus lag bijna niet zelf kon zien.

Pas toen ik halverwege de allereerste dag van mijn coach-studie was kon ik het echt voelen; dit was een warm bad, dit past perfect bij mij!